Między rodziną a instytucją - wnioski z badania PolSenior2 dla polityki senioralnej w Polsce

Abstract

The article contains, preceded by a diagnosis which shows the possibilities of obtaining social support by older people in Poland, conclusions for the ageing policy in terms of forms of satisfying the care needs of seniors. The authors discuss selected results of the Polish national gerontological study PolSenior2, including in particular: family resources of older people, which they can use when they need support, the level of meeting the caring needs of seniors and the care gap. Based on the results of empirical research and the analysis of the impact of the COVID-19 pandemic on the functioning of care institutions, the authors formulate recommendations regarding the process of deinstitutionalization of care services in Poland. They indicate that the family model of care for older people, which is dominant in our country, is conducive to deinstitutionalization, but this process cannot consist in shifting more and more responsibility onto the family, but in supporting its care function towards seniors with the help of increasingly diverse instruments of public policy.

Artykuł zawiera poprzedzone diagnozą, w której ukazano możliwości uzyskiwania społecznego wsparcia przez osoby starsze w Polsce, wnioski dla polityki senioralnej w zakresie form zaspokajania potrzeb opiekuńczych seniorów. Autorzy omawiają wybrane wyniki ogólnopolskiego badania gerontologicznego PolSenior2, w tym szczególnie: rodzinne zasoby osób starszych, z jakich mogą korzystać, gdy potrzebują wsparcia, poziom zaspokojenia potrzeb opiekuńczych seniorów oraz lukę opiekuńczą. Na podstawie wyników badań empirycznych oraz analizy wpływu pandemii COVID-19 na funkcjonowanie instytucji opiekuńczych autorzy formułują rekomendacje dotyczące procesu deinstytucjonalizacji usług opiekuńczych w Polsce. Wskazują, że dominujący w naszym kraju rodzinny model opieki nad osobami starszymi sprzyja deinstytucjonalizacji, ale proces ten nie może polegać na przerzucaniu na rodzinę coraz większej odpowiedzialności, lecz na wspieraniu jej funkcji opiekuńczej wobec seniorów przy pomocy coraz bardziej zróżnicowanych instrumentów polityki publicznej.